نشانه ها و عوارض بیش فعالی در بزرگسالان!

نشانه ها

اختلال نقص توجه و بیش فعالی، اختلال نقص توجه(ADD) و بیش فعالی نیز نامیده می شود. اما برای این بیماری اصطلاح اختلال نقص توجه و بیش فعالی(ADHD) بیشتر کاربرد دارد زیرا شامل هر دو جنبه این بیماری یعنی عدم تمرکز و رفتارهای بیش فعالی- تکانشی می شود.
علایم اختلال نقص توجه و بیش فعالی بزرگسالان می تواند شامل موارد زیر باشد:
•    نقص تمرکز
•    بی قراری
•    تکانشگری ( انجام کارهایی بدون فکر و به صورت ناگهانی)
•    مشکل در انجام کارها و فعالیت ها و اتمام آنها
•    بی نظمی
•    آستانه تحمل پایین
•    دمای بالای بدن
•    اختلال در کنار آمدن با استرس ها
•    روابط ناپایدار
بسیاری از بزرگسالان مبتلا به اختلال نقص توجه و بیش فعالی بزرگسالان از بیماری خود آگاهی ندارند و تنها در انجام فعالیت های روزمره خود دچار مشکل می شوند. بزرگسالان مبتلا به اختلال نقص توجه و بیش فعالی بزرگسالی ممکن است مشکلاتی در تمرکز کردن یا اولویت بندی کارها و فراموشی جلسات یا برنامه های دسته جمعی را تجربه کنند. ناتوانی در کنترل رفتارها می تواند بی حوصلگی و بی قراری در صف یا رانندگی در زمان ترافیک تا نوسانات خلقی و ابراز ناگهانی خشم را شامل شود.
تمام بزرگسالان مبتلا به اختلال نقص توجه و بیش فعالی بزرگسالی در دوران کودکی اختلال نقص توجه و بیش فعالی کودکان را نیز داشته اند حتی اگر در دوران کودکی آنها تشخیص داده نشده باشد. در برخی افراد مبتلا به اختلال نقص توجه و بیش فعالی با افزایش سن، علایم کمتر می شود اما در برخی دیگر علایم تا زمان بزرگسالی ادامه دارند.
چه مواردی طبیعی تلقی شده و چه چیزی به عنوان اختلال نقص توجه و بیش فعالی در نظر گرفته می شود؟
اغلب افراد در برخی زمان ها علایم مشابه با اختلال نقص توجه و بیش فعالی را دارند. اگر علایم شما اخیراً رخ داده یا در گذشته تنها در برخی زمان ها بروز می کرد، شما احتمالاً مبتلا به اختلال نقص توجه و بیش فعالی نیستید. اختلال نقص توجه و بیش فعالی تنها زمانی تشخیص داده می شود که علایم آن به اندازه ای شدید باشد که باعث مشکلات مداوم و پایدار در بیش از یک زمان از زندگی فرد شود. این علایم پایدار و مخرب را می توان در دوران کودکی جستجو کرد.
تشخیص اختلال نقص توجه و بیش فعالی در بزرگسالان کار مشکلی است زیرا علایم این اختلال مشابه با سایر بیماری ها مانند اضطراب یا اختلالات خلقی است. همچنین بسیاری از بزرگسالان مبتلا به اختلال نقص توجه و بیش فعالی، مبتلا به سایر اختلالات روانی مانند افسردگی و اضطراب نیز هستند.

عوامل خطر

عوامل زیر خطر ابتلا ی فرد به اختلال نقص توجه و بیش فعالی را افزایش می دهند:
•    نسبت داشتن با افراد مبتلا به اختلال نقص توجه و بیش فعالی یا سایر اختلالات روانی ( مانند داشتن والدین یا خواهر و برادر مبتلا به این اختلالات)
•    مصرف سیگار، الکل یا سایر داروها توسط مادر فرد در زمان بارداری
•    مواجهه با سموم محیطی مانند پلی کلرینیتد بیفنیل ها(PCB) توسط مادر فرد در دوران بارداری
•    مواجهه با سموم محیطی در دوران کودکی مانند سرب که معمولاً در رنگ و لوله های ساختمان های قدیمی وجود دارد.
•    نارس بودن در زمان نوزادی

اختلال نقص توجه و بیش فعالی می تواند منجر به موارد زیر شود

•    عملکرد تحصیلی ضعیف
•    مشکل در اجرای قانون
•    مشکلات کار کردن
•    مصرف الکل یا مواد مخدر
•    تصادفات مکرر رانندگی یا سایر تصادفات
•    روابط ناپایدار
•    استرس های مالی
•    سلامت جسمی و روانی ضعیف
اگرچه اختلال نقص توجه و بیش فعالی منجر به سایر بیماری های روانی یا تکاملی نمی شود، برخی از اختلالات دیگری که در کنار اختلال نقص توجه و بیش فعالی می توانند رخ دهند شامل موارد زیر هستند:
•    اختلالات خلقی. بسیاری از بزرگسالان مبتلا به اختلال نقص توجه و بیش فعالی بزرگسالی، افسردگی، اختلال دو قطبی یا سایر اختلالات خلقی را نیز دارند. اگرچه اختلالات خلقی لزوماً به دلیل اختلال نقص توجه و بیش فعالی رخ نمی دهند، یک الگوی تکرار شونده ناامیدی و ناتوانی در اختلال نقص توجه و بیش فعالی می تواند افسردگی بیمار را تشدید کند.
•    اختلالات اضطراب. در افراد مبتلا به اختلال نقص توجه و بیش فعالی، اختلالات اضطراب نیز به طور متوسط رخ می دهند. اختلالات اضطراب ممکن است باعث احساس نگرانی شدید، عصبانیت و سایر علایم شوند. اختلالات اضطراب نیز می توانند با اختلال نقص توجه و بیش فعالی تشدید شوند.
•    اختلالات شخصیتی. در بزرگسالان مبتلا به اختلال نقص توجه و بیش فعالی، احتمال ایجاد اختلالات شخصیتی مانند اختلال شخصیتی مرزی یا اختلال شخصیتی جامعه ستیز یا ضداجتماع بیشتر است.
•    ناتوانی های یادگیری. بزرگسالان مبتلا به اختلال نقص توجه و بیش فعالی ممکن است نسبت به سن، هوش و تحصیلاتی که دارند در امتحانات نمرات کمتری کسب کنند.

چه زمانی به پزشک مراجعه کنیم؟

ممکن است پزشکان مختلفی بتوانند اختلال نقص توجه و بیش فعالی را تشخیص داده و درمان کنند. اما سعی کنید فردی را انتخاب کنید که در این زمینه تخصص داشته و آموزش های لازم را دیده باشد. روانشناس، روانپزشک، پزشک عمومی و نورولوژیست می تواند اختلال نقص توجه و بیش فعالی را تشخیص دهد اما تنها روانشناس و روانپزشک می تواند مشاوره لازم در زمینه درمان این بیماری را در اختیار شما قرار دهد. روانشناس نمی تواند دارویی برای شما تجویز کند.
تشخیص اختلال نقص توجه و بیش فعالی در بزرگسالان
تشخیص اختلال نقص توجه و بیش فعالی در بزرگسالان مشکل تر از تشخیص آن در کودکان می باشد. شناسایی علایم و نشانه های اختلال نقص توجه و بیش فعالی در بزرگسالان کار سختی است. هیچ تست و آزمایش مشخصی برای تشخیص این اختلال وجود ندارد. پزشک شما ممکن است برای تشخیص این بیماری از معاینه فیزیکی شما و پرسیدن چندین سؤال شروع کند.
رد کردن سایر بیماریها
پزشک شما این مورد را در نظر خواهد داشت که علایم و نشانه های شما ممکن است به دلیل دیگری غیر از اختلال نقص توجه و بیش فعالی باشد. مواردی که باعث ایجاد علایم مشابه اختلال نقص توجه و بیش فعالی می شوند عبارتند از:
•    اختلالات سلامت روانی. برخی اختلالات سلامت روانی مانند اضطراب، اختلالات خلقی، اختلالات قضاوت، نقص های یادگیری و تکلم و اختلالات سایکوتیک در کودکان و بزرگسالان می توانند علایم شبیه اختلال نقص توجه و بیش فعالی را ایجاد کنند.
•    سایر بیماری ها. اگر شما سابقه برخی بیماری ها مانند اختلالات تکاملی، صرع، اختلالات تیروئید، مسمومیت با سرب یا قند خون پایین(هیپوگلیسمی) را داشته باشید پزشکتان ممکن است تشخیص دیگری غیر از اختلال نقص توجه و بیش فعالی را برای شما بدهد یا شما را به یک متخصص ارجاع دهد.
•    داروها. الکل یا مواد مخدر و برخی داروها می توانند علایم شبه اختلال نقص توجه و بیش فعالی را ایجاد کنند.
ارزیابی علایم و نشانه های اختلال نقص توجه و بیش فعالی در دوران کودکی
یک الگوی ثابت از علایم و نشانه ها در دوران کودکی برای تشخیص اختلال نقص توجه و بیش فعالی در بزرگسالی لازم است. شما ممکن است به سختی به یاد بیاورید که کدامیک از مشکلاتتان را از دوران کودکی داشته اید. به این دلیل پزشکتان ممکن است اطلاعات ثبت شده در مدرسه های شما را نیز بخواهد و از معلمان، والدین و کسانی که شما را در دوران کودکی می شناختند کمک بخواهد. همچنین پزشک شما ممکن است بخواهد که با همسر، والدین، دوست صمیمی یا هر فرد دیگری که شما را می شناخته صحبت کند.
معیارهای تشخیصی برای اختلال نقص توجه و بیش فعالی
برای تشخیص اختلال نقص توجه و بیش فعالی، فرد باید معیارهای دستورالعمل تشخیصی و آماری اختلالات روانی(DSM) که توسط انجمن روانپزشکی آمریکا منتشر شده است را داشته باشد. فرد باید 6 مورد یا بیشتر از علایم و نشانه های زیر را از یک یا دو دسته زیر داشته باشد:
بی توجهی
•مشکل در تمرکز دقیق بر روی جزئیات در اغلب موارد یا اشتباه و بی دقتی در انجام کار یا سایر فعالیت ها
•اشکال در تمرکز و توجه در حین انجام کار در اغلب موارد
•به نظر می رسد زمانی که با او صحبت می کنید اغلب گفته های ما را نمی شنود
•به نظر می رسد این افراد اغلب نمی توانند از یک دستورالعمل مشخص پیروی کنند و کاری را به اتمام برسانند.
•مشکل در سازماندهی کارها و فعالیت ها در اغلب موارد
•این افراد اغلب از کارهایی که نیاز به تمرکز فکری داشته باشد اجتناب می کنند یا اینگونه فعالیت ها را دوست ندارند
•اغلب، آیتم های مورد نیاز برای انجام کارها و فعالیت ها را فراموش می کنند
•اغلب، به راحتی حواسشان پرت می شود
•اغلب، در انجام فعالیت های روزانه فراموشکار هستند
بیش فعالی و رفتارهای تکانشی
•اغلب با حالت بی قراری دست ها و پاهای خود را تکان داده و روی صندلی جابجا می شوند.
•اغلب زمانی که قرار است در اتاقی منتظر بمانند اتاق را ترک می کنند.
•در شرایط نامناسب اغلب از نظر فیزیکی فعال بوده و بی قرار هستند.
•اغلب در انجام فعالیت های اوقات فراغت دچار مشکل می شوند.
•مدام در حال حرکت هستند یا موتورسواری می کنند.
•اغلب زیاد صحبت می کنند.
•اغلب قبل از تمام شدن سؤال، یه آن پاسخ می دهند.
•اغلب برای ایستادن در نوبت یا صف مشکل دارند.
•اغلب حرف و مکالمه دیگران را قطع می کنند.
علاوه بر داشتن حداقل 6 مورد از علایم این دو دسته، برخی بزرگسالان مبتلا به اختلال نقص توجه و بیش فعالی علایم زیر را نیز دارند:
•داشتن بی توجهی و علایم و نشانه های بیش فعالی – تکانشی در دوران کودکی
•در دوران کودکی رفتارهایی را داشته اند که نسبت به رفتارهای کودکان هم سن و سال خود طبیعی نبوده است.
•علایم و نشانه ها را حداقل به مدت 6 ماه دارند.
•علایم را در بیش از یک موقعیت دارند که عملکرد آنها را در مدرسه یا محل کار مختل می کند یا اثر منفی بر زندگی شخصی یا روابطشان دارد.
سایر معیارها
به دلیل اینکه علایم اختلال نقص توجه و بیش فعالی ممکن است در برخی بزرگسالان نسبت به معیارهای دستورالعمل تشخیصی و آماری اختلالات روانی به ویژه با معیارهای رفتارهای بیش فعالی متفاوت باشد، برخی معیارهای اختصاصی تر نیز برای کمک به تأیید تشخیص اختلال نقص توجه و بیش فعالی در بزرگسالان مورد استفاده قرار می گیرد.
پزشک شما ممکن است برای تشخیص اختلال نقص توجه و بیش فعالی شما یک پرسشنامه و  لیستی از علایم و نشانه ها را به شما بدهد تا پر کنید. علاوه بر این، پزشکتان اثر علایم و نشانه هایی که دارید را بر روی روند زندگی شما مانند عملکردتان در محل کار یا مدرسه و روابطتان با دوستان و خانواده تان به طور دقیق بررسی می کند.

چگونه از اختلال بیش فعالی در بزرگسالی پیشگیری کنیم؟

در حالی که مصرف داروها می تواند علایم اختلال نقص توجه و بیش فعالی را بهبود ببخشد، در کنار آن برخی اقدامات دیگر می تواند به کنترل بهتر بیماری کمک کند. موارد زیر در این مورد می توانند به شما کمک کنند:

گروه های حمایتی. گروه های حمایتی به شما این امکان را می دهند که سایر افراد مبتلا به اختلال نقص توجه و بیش فعالی را ملاقات کنید و تجربیات، اطلاعات و راهکارهای کنار آمدن با بیماریتان را با یکدیگر در میان بگذارید. این گروه های حمایتی در اغلب جوامع و نیز به صورت آنلاین در اینترنت موجود هستند.

حمایت اجتماعی. همسر، نزدیکان صمیمی و دوستان خود را در درمان اختلال نقص توجه و بیش فعالی خود درگیر کنید. شما ممکن است تمایل نداشته باشید که دیگران از بیماریتان مطلع شوند اما اجازه دهید دیگران از این مورد آگاه شوند تا بدانند که چطور می توانند روابط بهتری با شما داشته باشند.

همکاران، سرپرستان و معلمان. اختلال نقص توجه و بیش فعالی می تواند در عملکرد فرد در مدرسه یا محل کار تداخل ایجاد کند. شما ممکن است نتوانید بیماریتان را با کارفرما یا استاد خود در میان بگذارید اما به احتمال زیاد این افراد به شما کمک خواهند کرد تا بتوانید بیماری خود را کنترل کنید.

منبع: epezeshk.com