این ۳ عادت نادرست که به زندگی‌تان آسیب می رساند!
۱. تماس چشمی مستقیم
جایگزین: نگاه کردن گاه به گاه و پرهیز از خیره شدن
بیشتر ما شنیده‌ایم که نگاه کردن به چشمان دیگر انسان‌ها، صداقت و صمیمیت را به آنان انتقال می‌دهد، اما خیره شدن به چشم آن‌ها در بعضی از مواقع معکوس عمل می‌کند و آنان را تحت فشار می‌گذارد. محققان در مطالعات اخیرشان از تکنولوژی ردیابی چشم برای بررسی این موضوع استفاده کرده‌اند و یافته‌های نهایی نشان می‌دهند که تماس چشمی مستقیم فقط زمانی کاملا مثبت است که طرف مقابل‌تان با شما موافق باشد.
به گفته متخصصان، «تماس چشمی می‌تواند پیام‌های متفاوتی را به انسان‌ها منتقل کند؛ از جذب‌شدن و علاقه‌مندی تا میل به ترساندن طرف مقابل». بنابراین، برای پیش‌بینی واکنش باید به موقعیت گفت‌وگو و ویژگی‌های طرف مقابل‌تان دقت کنید. در موقعیت‌های دوستانه، تماس چشمی می‌تواند به همبستگی و صمیمیت بیشتر منجر شود. اما در موقعیت‌های غیرصمیمی، تماس چشمی مستقیم و خیره می‌تواند با میل به سلطه مرتبط شود.
۲. زندگی در اینستاگرام
جایگزین: دور ماندن از عکس‌برداری با موبایل
عکس‌برداری از لحظات هیجان‌انگیز و شاد می‌تواند صحنه‌هایی از خاطرات جذاب را برای ما نگه دارد، اما محققان می‌گویند که همین عادت می‌تواند مانع از زندگی در دنیای واقعی شود و شانس به‌یادآوری خاطره‌ها را کاهش بدهد. محققان دانشگاه فیرفیلد در یکی از مطالعات‌شان برای بررسی این موضوع از افراد مختلفی در موزه خواستند تا نام اشیای مختلفی که در موزه دیده‌اند را یادداشت کنند. درنهایت مشخص شد افرادی که در موزه دائما به عکس‌برداری مشغول هستند، نام تعداد کمتری از اشیا را به یاد می‌آورند و در به‌یادآوری جزئیات هم به مشکل برمی‌خورند. دکتر لیندا هنکل (مسئول این مطالعه) می‌گوید: «وقتی که ما روی دکمه عکس‌برداری کلیک می‌کنیم، لحظه‌های عبورکرده را تمام‌شده تلقی می‌کنیم و دنبال یک اتفاق جدید برای عکس‌برداری می‌گردیم. همین حالت، پردازش طبیعی در حافظه را مختل می‌کند».
۳. زیاده‌روی در گفتن کلمه «من»
جایگزین: در نظر گرفتن «دیگران»
ممکن است تصور کنید افرادی که از ضمیر اول شخص «من» در بیشتر جمله‌های‌شان استفاده می‌کنند، عزت‌نفس بالایی دارند. با این‌حال، محققان دانشگاه تگزاس اخیرا دریافته‌اند که این افراد اتفاقا اطمینان کمتری نسبت به خودشان دارند. پروفسور جیمز پنبیکر (مسئول مطالعه) می‌گوید: «ضمیرهایی مانند من، تو، او و… دقیقا منطقه مورد توجه ما را نمایان می‌کنند. به‌کاربرندگان ضمیر «من» معمولا به درون خودشان توجه دارند، چون خودپسند هستند و علاوه بر داشتن احساس ناامنی، نسبت به توانایی خودشان در خشنود کردن دیگران نگرانی دارند. در مقابل، افرادی که از اطمینان و احساس امنیت بالاتری برخوردار هستند، بیشتر از ضمیر «تو» استفاده می‌کنند و توجه خودشان را مستقیما به سمت جهان بیرونی و بازخوردهای مثبت معطوف می‌کنند».
منبع: سلامتیسم
