آیا آنتی بیوتیک در درمان ذات الریه موثر است؟
برطبق جدیدترین مطالعه که در کنفرانس بین المللی انجمن امریکایی قفسه سینه ارائه شد، تجویز آنتی بیوتیک همیشه کارساز نیست؛ بطورمثال، درحدود ۲۲ درصد بزرگسالانی که برای مشکل ذات الریه خود به کلینیک های سرپایی مراجعه میکنند، با تجویزآنتی بیوتیک روبرو میشوند که برای درمان آنها پاسخگو نیست. ( یعنی از هر ۴ نفریک نفر).
طبق گفته دکتر مک کینل متخصص بیماریهای عفونی درامریکا: ” ذات الریه جزو نخستین علتهای شایع مرگ دراثر بیماری عفونی درایالات متحده است“. این تحقیق درمورد عدم پاسخگویی آنتی بیوتیک درمانی ، برای ذات الریه اکتسابی می باشد. بطور معمول بیماران پس ازتشخیص توسط اورژانس و یا بیمارستان بستری شده و آنتی بیوتیک درمانی برای آنها شروع خواهد شد. چنانچه آنتی بیوتیک اضافی تجویز شود، این مقدار اضافه باعث افزایش ریسک مقاومت درباکتری ها، ویروسها و قارچهای مولد بیماری خواهد شد؛ درنتیجه درمان عفونت ناشی ازبیماری بخصوص برای افراد مسن تر، به مشکلاتی برخورده و حتی ممکن است برای آنها کشنده باشد.
درمان ذات الریه اکتسابی
دستورالعمل درمانی برای ذات الریه اکتسابی، که توسط انجمن توراکس و انجمن اختلالات عفونی درامریکا و در سال ۲۰۰۷ چاپ شده بود، برخی جهات را فراهم میکرد ؛ ولی نیاز به اطلاعات دردنیای واقعی درمورد مقیاس بزرگتر، همچنین بهینه سازی انتخاب آنتی بیوتیک و تعریف بهتری از عوامل خطر بالینی که ممکن است باعدم درمان مرتبط باشد نیز، ازکمبودهای آن بود. درنتیجه دکتر مک کینل و همکاران وی این تحقیق را برای دستیابی به اهداف ذکر شده انجام دادند.
دریک بررسی، محققان سوابق ۲۵۱۹۴۷ بیمار بزرگسال را بین سالهای ۲۰۱۵-۲۰۱۱ مورد ارزیابی قرار دادند؛ این بیماران بوسیله چند آنتی بیوتیک شامل (بتالاکتام – ماکرولید- تترا سایکلین و فلوروکونولون) که برای درمان ذات الریه اکتسابی مفید تشخیص داده شده بود، مورد درمان قرار گرفتند. دانشمندان عقیده داشتند که درمان به دلیل تجویز نسخه های پی درپی و تغییر آنتی بیوتیکها ویا بستری شدن بیماران به مدت ۳۰ روز دربیمارستان برای درمان مطابق نسخه اولیه ، دچار شکست شد.
میزان شکست کلی به دلیل مصرف آنتی بیوتیکها، ۲۲.۱ درصد بود. همچنین به دلیل شرایط ویژه بیماران مثل سن بالاتر و یا داشتن اختلالات خاص دیگری بعلاوه ذات الریه، درصد شکست درمان بالاتر رفت. بعد از تنظیم شرایط ویژه بیمار، عدم کارایی آنتی بیوتیک ها به شرح زیر بود:
بتالاکتام = ۲۵.۷ درصد
ماکرودیل = ۲۲.۹ درصد
تتراسایکلین = ۲۲.۵ درصد
فلوروکونولون = ۲۰.۸ درصد
دکتر مک کینل عقیده دارد: ” مطابق یافته های ما، دستورالعمل درمانی برای ذات الریه اکتسابی باید به روزرسانی شود؛ بخصوص درمورد عوامل خطر برای این شکست های بالینی، نیاز به اطلاعات قویتری به چشم میخورد. وی عقیده دارد:” اطلاعات ما درمورد بیمارانی با ویژگی خاص که دارای ریسک بالاتری برای ابتلا هستند، بینش های متعددی را ارائه میکند.
مطمئنا شرایط ویژه ای مثل ارتباط بین سن بیمارو مدت بستری شدن وی نیز ازآن جمله است. شانس بستری شدن بیماران بالاتر از ۶۵ سال نسبت به بیماران جوانتر دوبرابر بود. ازطرفی بیماران سالمند آسیب پذیرتربوده و درنتیجه درمان در آنها باید با دقت بسیار صورت میگرفت. دکتر مک کینل اظهار داشت که مطالعات وی، درنتایج درمان، دارای تغییرات منطقه ای قابل توجهی می باشد، که در دستورالعمل ویژه درمانی ذات الریه اکتسابی پیشین، یافت نشده بود.
بعلاوه مطالعات نشان داده است که هزاران بیماری که همزمان با ذات الریه اکتسابی، دچار شرایط ویژه دیگری مثل انسداد مزمن ریوی، سرطان و یا دیابت بودند، مطابق دستورالعمل قدیمی، حتی با ترکیب چند آنتی بیوتیک یا داروی استشاقی مخصوص نیزدرمان نشدند. وی نتیجه گیری میکند که: ” به دلیل اینکه جنبه های خاصی از دستورالعمل ویژه درمان ، احتیاج به اطلاعات جدیدتر و به روزرسانی دارد، برخی از تجویزکنندگان دارو جایی را برای پیاده سازی دستورالعمل های فعلی و بهبود این دستورالعمل ، درنظر گرفته اند.
منبع: دکتر سلام
