رسیدن به اهداف بدنسازی! اما به چه قیمتی؟
در بین داروهای که امروزه مورد استقبال ورزشکاران قرار گرفته اند و بخصوص ورزشکاران جوان ایرانی که فقر تغذیه ای خود را به فراموشی می سپارند و با آغوش باز به استقبال خطر می روند وتمام اراده و حواس خود را صرف استروئیدهایی می کنند که شاید در رویاهایشان بتوانند همانند ورزشکاری چون ناصر صونباطی شوند که در سن ۵۰سالگی کوهی از عضله را بخاطر کلیه خراب از دست داد. دارویی به نام سینتول که سر از کشور ما بخصوص بازار سیاه درمی آورد.
سینتول چیست؟
این دارو در اصل دارویی ایتالیایی است با نام اسیکلن ۸۵ درصد ان را تری گلیسرید ۷ /۵درصد آن را ماده بی حسی لیدوکائین ۷/۵ درصد دیگر بنزیل الکل تشکیل داده است این دارو معمولا در عمق عضله تزریق می شود و با تکرار تزریق ،التهاب خطرناکی در محل تزریق بوجود می آورد
که منجر به حجم ناخوشایند می شود که طول عمر آن بیش از ۲ الی ۳ روز نخواهد بود و به مرور زمان این عضله پف آلود شروع به تجزیه ماده تزریقی کرده و در زمانی نامشخص از بین می رود به باور اکثر افراد مصرف کننده این دارو بی خطر است ولی در اصل این دارو بخاطر آسیب به بافت محل تزریق و به دلیل التهاب موضعی بوجود آمده در بلند مدت عوارض جبران ناپذیری همچون تکثیر بافت خارج از کنترل را در بر حواهد داشت که راهی جزء اعمال جراحی برای فرد مصرف کننده باقی نمی گذارد همچنین تزریق مکرر و حتی آبسه های عفونی و عمل تزریق موضعی که با برخورد سر سوزن به تارهای حساس عصبی که داخل عضلات شما قرار دارد دور از انتظار نیست
و امروزه که در باشگاهای عمل تزریق موضعی و تزریقات عمیق عضلانی شیوع پیدا کرده و هر ورزشکاری جای پرستار و تزریقات را گرفته خطر به مراتب بیشتر می شود و نیز اگر همین ماده اشتباها تزریق درون رگ قرار بگیرد امکان ایست قلبی وجود دارد.
براستی که این داروها که هر روز با زرق و برق جدید وارد کشور می شوند و هدفشان چیزی جزء نابودی نیست . پس چرا بدنی را که از فقر اطلاعات ورزشی و فقر تغذیه رنج می برد را میخواهیم با میانبری به نام دوپینگ به سر انجام برسانیم.
منبع: تک اندام
