خواص گیاه شنگ
گیاه شناسی
گیاه شنگ در شیراز و اصفهان به (شنگ آلاله) معروف است. به این گیاه قندرون، سنسفیل، تسلسفیل، اسپلنج و اسفلنج هم می گویند. در عربی به نوع چمنی این گیاه که برگ های آن باریک تر است، (لحبه النبس) و (زنب الخیل) گفته می شود.
شنگ در چمنزارهای نمناک شمال ایران، بین کبوتر چای، زردچین و نارون می روید و نوع چمنی آن در مغرب ایران، تفرش، اراک، کوه شاهو و کردستان زیاد است. در اروپا به دلیل زیبایی گل این گیاه، شنگ را پرورش می دهند. گیاه شناسان قدیم نوع حقیقی شنگ را نر و نوع چمنی را ماده می دانستند و در زبان فرانسه به شنگ (یارب دوشوو) گویند که در فاصله ی اردیبهشت تا تیرماه ظاهر می شود.
طبیعت
براساس دیدگاه حکمای طب سنتی، طبیعت شنگ سرد و خشک است.
خواص درمانی شنگ
- گل این گیاه را روی محل سوختگی قرار دهید تا آن را التیام دهد. ضماد گل شنگ با موم، برای سوختگی با آتش مفید است.
- از برگ های شنگ در سالاد استفاده می کنند یا آن را مانند کاهو و کاسنی با سرکه می خورند، زیرا بسیار خنک است.
- خوردن برگ های شنگ، اسهال و خون ریزی معده را بند می آورد.
- پاشیدن برگ و گل خشک شده ی این گیاه روی زخم های چرکی و متعفن سودمند است.
- ضماد آن را برای التیام عصب قطع شده مفید دانسته اند
- عصاره گیاه شنگ که در طب سنتی ایران (طوثوت) خوانده شده، پادزهری قوی است.
- اگر این گیاه را پختید، هرگز آب آن را دور نریزید بلکه آن را بنوشید، زیرا منابع شنگ در آب جوشانده ی آن جمع می شود. عصاره ی شنگ برای درمان کچلی و زخم های جلدی مفید است.
خواص درمانی ریشه ی شنگ
- حکیم محمد بن زکریای رازی خوردن ریشه ی گیاه شنگ را پادزهر سموم می دانست.
- برای معالجه ی نزله ی ریوس، نقرس، روماتیسم و امراض جلدی، جوشانده ی شصت گرم ریشه ی شنگ را تجویز کرده اند.
- ریشه ی شنگ برای جلوگیری از اسهال و خونریزی، از برگش قوی تر است.
- ریشه ی گیاه شنگ دارای لعاب بوده و کمی تلخ است، اما خوردن آن اشتها را زیاد می کند.
- ریشه شنگ خلط آور و نرم کننده ی سینه و التیام دهنده ی زخم هاست.
- در هنگام مسمومیت از ریشه ی این گیاه استفاده کنید.
- برای روماتیسم مفید است و آب ریشه خام آن، زگیل را از بین می برد.
منبع: بوعلی دارو
