ارتباط افسردگی با چاقی شکمی

مطالعات علمی گذشته به ارتباط میان چاقی و افسردگی تاکید دارند. به طور کلی دیده می‌شود که افراد چاق دچار افسردگیمی‌شوند و بالعکس افراد افسرده دچار افزایش وزن و چاقی می‌گردند و جالب آنکه افراد افسرده اظهار می‌کنند که با غذا خوردن به آرامش می رسند و همین موضوع باعث می‌شود خیلی از اوقات، حتی بدون احساس گرسنگی، ناخودآگاه حجم زیادی از مواد غذایی را مصرف کنند و در نهایت به چاقی مبتلا ‌گردند.

حال آیا ارتباط بین چاقی در نواحی مختلف بدن و خلق شما یکسان است؟

نتایج مطالعه اخیر 5 ساله توسط دانشمندان هلندی نشان داده که افسردگی شانس ابتلا به چاقی ناحیه شکم را افزایش می‌دهد، در حالی که این ارتباط بین افسردگی و چاقی کل بدن وجود ندارد. نتایج این مطالعه بیانگر این مساله است که احتمالا مکانیسم فیزیولوژیک خاصی، افسردگی و تجمع چربی در ناحیه شکم را به هم مربوط می‌سازد.

همچنین این نتایج می‌تواند دلیل قانع کننده‌ای باشد که چرا خطر ابتلا به دیابت و بیماری‌های قلبی در افراد افسرده افزایش می‌یابد!؟

این مطالعه طی 5 سال، بر روی بیش از دو هزار سالمند که به خوبی فعالیت‌های روزمره خود را انجام می‌دادند، صورت گرفت و نشان داد: آنان که علائم افسردگی را دارند، تجمع بافت چربی شکمی را بیشتر از همسن و سال ‌های بدون علائم افسردگی خود دارا می‌باشند.

در این تحقیق برای تعیین چاقی از نمایه توده بدنی (BMI) و اندازه‌ی دور کمر و سی‌تی اسکن برای تعیین چاقی شکمی استفاده شد.

به طور کلی نتایج این مطالعه نشان داد افسردگی خطر ابتلا به چاقی شکمی را دو برابر می‌کند.

این افزایش تجمع بافت چربی، مخصوص شکم بود و در ایجاد چاقی عمومی تغییری مشاهده نگردید. این مساله می‌تواند یک دلیل بیولوژیکی داشته باشد که کشف علت اصلی آن نیاز به تحقیقات بیشتری دارد.

علاوه بر آن، همانطور که می‌دانیم چاقی شکمی به ویژه تجمع چربی‌های بین‌بافتی از مخرب ترین نوع چاقی‌ها در ایجاد بسیاری از بیماری‌های متابولیک و نیز بیماری‌های قلبی و عروقی است.

قبلا ارتباط بین افسردگی و چاقی به اثبات رسیده بود، اما با توجه به مطالب فوق، در درمان افراد افسرده که معمولا روند مزمن خواهد داشت، جلوگیری از چاقی شکمی با عنایت به این که این نوع از چاقی مسبب خیلی از بیماری‌های دیگر است، اهمیت ویژه‌ای دارد.

علاوه بر این در درمان بیماران افسرده، پیشگیری از پراشتهایی‌های مرتبط با حالات خلقی که منجر به چاقی شکمی می‌گردد، به عنوان یک رکن اساسی باید مورد توجه قرار گیرد.